Ο Γιάννης Κόκκινος "απαντά" σε άρθρο της Καθημερινής

Λάβαμε, και ευχαρίστως δημοσιεύουμε επιστολή-απάντηση του κ. Γιάννη Κόκκινου (της ΙΝΑ ΑΕ) σε άρθρο του κ. Αντώνη Καρκαγιάννη, που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", στις 8 Μαίου 2007.

Παρακάτω παραθέτουμε την επιστολή-απάντηση του κ. Γιάννη Κόκκινου και το άρθρο-αφορμή του κ Αντώνη Καρκαγιάννη:

H επιστολή-απάντηση του κ. Γιάννη Κόκκινου

Αγαπητέ Κύριε Καρκαγιάννη,

Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις μου, μου έδωσαν τα γραφόμενα σας στις 8 Μαίου σχετικά με την αλόγιστη χρήση του νερού κυρίως από τους αγρότες του Θεσσαλικού κάμπου.

Επειδή είμαι παλιός αναγνώστης των γραπτών σας, πρέπει να σας ομολογήσω την ιδιαίτερη έκπληξη μου για την συνεχή πολεμική σας εναντίον του βαμβακιού, σε πολλά κείμενα σας. Είναι γεγονός ότι η καλλιέργεια του απαιτεί αρκετές ποσότητες νερού. Θα μπορούσατε όμως εσείς ή άλλοι αρμόδιοι παράγοντες να υποδείξετε μια άλλη καλλιέργεια με τη σημασία για την οικονομία της Ελλάδος που έχει το βαμβάκι;

Έχετε υπολογίσει τον αριθμό των αγροτών που ασχολούνται αποκλειστικά με αυτό και την εξαιρετική τεχνογνωσία που έχει αποκτήσει ο Έλληνας καλλιεργητής σε παγκόσμιο επίπεδο;

Γνωρίζετε ότι ο κλάδος της Ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας, στον οποίο απασχολείται ένας τεράστιος αριθμός εργαζομένων δεν μπορεί να συνεχιστεί χωρίς το Ελληνικό βαμβάκι;

Γνωρίζετε τα ποσά του εισαγόμενου συναλλάγματος από τις εξαγωγές είτε αυτούσιου βάμβακος είτε των προϊόντων του;

Αναφέρετε επίσης ότι οι σύγχρονες μορφές καλλιέργειας του βαμβακιού καταστρέφουν την ποιότητα και την εμπορικότητα του. Μεγάλο Λάθος. Το ελληνικό βαμβάκι είναι εξαιρετικής ποιότητος και μεγάλης αποδοχής και προτίμησης από τους πελάτες του εξωτερικού. Μεγάλες κλωστοϋφαντουργίες στην Ευρώπη, Τουρκία, Ινδονησία, Κίνα, Πακιστάν είναι τακτικοί και πιστοί αγοραστές του. Πρέπει επίσης να γνωρίζετε ότι τα τελευταία χρόνια μεγάλος αγοραστής του Ελληνικού βάμβακος ήτοι το 20% περίπου της Ελληνικής παραγωγής απορροφάται από την Αίγυπτο, χώρα γνωστή για την ποιότητα του παραγόμενου βαμβακιού της.

Σχετικά με τις συνθήκες άρδευσης του βαμβακιού τα τελευταία χρόνια έχουν εισαχθεί νέες μέθοδοι ποτίσματος που εξοικονομούν μεγάλες ποσότητες νερού. Εννοώ το σύστημα της σταγόνας. Η μέθοδος αυτή εξοικονομεί τουλάχιστον 50% λιγότερο νερό από την παλαιά μέθοδο με τα κανονάκια. Η μέθοδος αυτή έχει κόστος, αλλά συντελεί στην εξοικονόμηση του νερού και την μεγαλύτερη στρεμματική απόδοση.

Θα μπορούσε βέβαια η πολιτεία να κατασκευάσει υδατοδεξαμενές συλλογής των όμβριων υδάτων που το χειμώνα καταλήγουν στη θάλασσα όπως συμβαίνει στο Ισραήλ και σε άλλες χώρες με σημαντική ανακούφιση του προβλήματος.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το βαμβάκι έχει χαρακτηρισθεί ο λευκός χρυσός της Ελλάδος. Αποτελεί ένα μοναδικό προϊόν μεγάλης αξίας, δίνει δουλειά σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων και αποφέρει σημαντικότατα έσοδα στην Ελληνική οικονομία.

Εάν μέχρι σήμερα κάποιοι πιστεύουν και μπορούν να υποδείξουν στον Ελληνα βαμβακοκαλλιεργητή άλλη επωφελέστερη καλλιέργεια για τους ίδιους και την Ελληνική οικονομία, όσο το βαμβάκι, ας την υποδείξουν και ας αναλάβουν το κόστος της διακοπής της καλλιέργειας του.

Με τιμή

Γιάννης Κόκκινος"

Και το άρθρο του κ. Αντώνη Καρκαγιάννη:

Θέμα, η λειψυδρία. Ρεπορτάζ και εικόνα από την τηλεόραση. Νεαρή δημοσιογράφος με το μικρόφωνο, ρωτάει έναν μεσήλικα αγρότη, επί τόπου, στο χωράφι και δίπλα στο ποτιστικό του μηχάνημα: «Θα χρησιμοποιήσετε υδρομετρητή για το πότισμα;». Και εκείνος απαντάει: «Τι να τον κάνω τον υδρομετρητή; Δεν ξέρω εγώ αν και πότε και πόσο νερό θέλουν τα φυτά μου; Και ποιος θα μου απαγορεύσει να πάρω από τη δική μου «πομόνα» (γεώτρηση) όσο νερό θέλω; Δικό μου είναι το νερό».

Είναι δικό του το νερό; Αυτό καθιερώνει αιώνων πρακτική και νομική διδασκαλία. Ο,τι βρίσκεται πάνω στο χωράφι και κάτω από αυτό, αέρας, οίκημα, ζώα, υπέδαφος και μέχρι πρόσφατα οι άνθρωποι που τα δουλεύουν, οι δουλοπάροικοι και παλαιότερα οι δούλοι ανήκουν στον ιδιοκτήτη του χωραφιού. Δύσκολα να ξεριζώσεις αυτήν την ακλόνητη πεποίθηση.

Και όμως το νερό της «πομόνας» δεν είναι δικό του! Πρόσφατα η «Κ» έγραφε ότι με τις εκατοντάδες χιλιάδες γεωτρήσεις στα πεδινά, μεγάλου βάθους (κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας οι περισσότερες!) και οι μισές παράνομες, η Ελλάδα είναι πλέον ένα απέραντο σουρωτήρι. Οσο νερό και αν πέσει με τις βροχές και τα χιόνια στραγγίζει και καταλήγει... στις «πομόνες», στον εξαντλημένο υδροφόρο ορίζοντα, ο οποίος βρίσκεται πλέον πολύ χαμηλά και το τραβάει. Σε αρκετές περιπτώσεις στραγγίζει η θάλασσα και «το δικό τους» νερό που αντλούν οι αγρότες, είναι υφάλμυρο, το μισό «ανήκει» στη θάλασσα! Μερικοί μιλούν για βιβλική οικολογική καταστροφή, για την αρχή της «ερημοποίησης», που σε ορισμένες περιοχές δεν είναι αναστρέψιμη.

Τα βουνά που περιβάλλουν τον θεσσαλικό κάμπο έχουν αποστραγγισθεί. Πηγές και «ασμάκια» (ποταμάκια) έχουν εκλείψει και η πηγή της Αφροδίτης στα Τέμπη έχει σχεδόν ξεραθεί. Οι πέτρινες βρύσες στα ορεινά χωριά άλλες έχουν στεγνώσει και άλλες διαθέτουν ελάχιστο νερό. Κάπως έτσι για τους αγρότες του θεσσαλικού κάμπου αποθηκεύεται το «δικό τους νερό».

Οι πολιτικοί δεν λένε την αλήθεια στους αγρότες: ότι το νερό δεν είναι ιδιοκτησία κανενός και κανείς δεν έχει δικαίωμα να το σπαταλάει. Ανήκει στους εθνικούς πόρους της χώρας και επειδή είναι αγαθό εν ανεπαρκεία απαιτείται λογική συλλογική διαχείριση. Δεν είναι το νερό που θα προσαρμοσθεί στις ανάγκες μας, αλλά οι ανάγκες μας, θα προσαρμοσθούν στο διαθέσιμο νερό. Κανείς πολιτικός δεν τους είπε ότι η επιδότηση υδροβόρων καλλιεργειών, όπως είναι το βαμβάκι και το καλαμπόκι, καταστρέφει το ίδιο το προϊόν, την ποιότητά του και την εμπορικότητά του, και ταυτόχρονα προκαλεί ανυπολόγιστη βιβλική καταστροφή. Παραδοσιακά η Ελλάδα καλλιεργούσε βαμβάκι εξαιρετικής ποιότητας, με καλή θέση στη διεθνή αγορά. Αλλά σε κατάλληλα χωράφια με φυσική υγρασία. Τώρα, με άφθονα λιπάσματα και με την ψευδαίσθηση ότι διαθέτουν το «δικό τους» άφθονο νερό των γεωτρήσεων καλλιεργούν με βαμβάκι τα πλέον ακατάλληλα εδάφη... για να εισπράξουν, όχι το οικονομικό αποτέλεσμα των κόπων και των κεφαλαίων που κατέβαλαν, αλλά τις επιδοτήσεις.

Κάποτε, κάποια κυβέρνηση θα πρέπει να εξετάσει σοβαρά την ιδέα να χορηγεί τις επιδοτήσεις στους αγρότες... για να μην καλλιεργούν βαμβάκι, να αφήνουν ακαλλιέργητα τα χωράφια τους (ώστε να αποτοξινωθούν από τα λιπάσματα και τα άλλα χημικά) ή να στραφούν σε άλλες καλλιέργειες. Ισως αυτή η λύση θα ήταν συμφερότερη από όλες...

Επί 20-25 χρόνια βαυκαλίζουν τους αγρότες της Θεσσαλίας με την εκτροπή του Αχελώου, όταν ο ίδιος ο Αχελώος έχει ανάγκη ενίσχυσης και προπαντός συντήρησης, αν θέλει κάποιος να δει σε εθνική κλίμακα τη διαχείριση του νερού και όχι μόνο για να αποσπάσει... την ψήφο των αγροτών της Θεσσαλίας.

Το άρθρο του κ. Αντώνη Καρκαγιάννη μπορείτε να το διαβάσετε στο link: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_125704_08/05/2007_226296